Η έννοια της μικρομεσαίας επιχείρησης, αν και οικονομικός θεσμός, μοιάζει πάρα πολύ με αυτή της οικογένειας, γιατί για να επιβιώσουν και να προοδεύσουν χρειάζονται και οι δύο ομόνοια, σύμπνοια και κατανόηση των αναγκών και επιθυμιών των μερών.
Αντίθετα, αν μεταξύ τους υπάρχουν διχογνωμίες, διενέξεις και έριδες δυσχεραίνεται η λειτουργία τους και στο τέλος διαλύονται με σημαντικές έως και ανυπολόγιστες ζημίες.
Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που μπορεί να κάνουν και μεγάλους τζίρους, μπορούν και προσφέρουν εργασία σε πολλούς εργαζόμενους, έχουν έντονο το ανθρωποκεντρικό /οικογενειακό στοιχείο.
Οι ιδιοκτήτες τους είναι συνήθως και οι διοικούντες, με αποτέλεσμα να μπλέκουν οι ατομικές με τις επιχειρηματικές ανάγκες, τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις του καθενός με τον άλλο, κάποιοι να λειτουργούν καταχρηστικά λόγω ηλικίας ή γιατί είναι οι ιδρυτές - ο πατέρας , ο θείος κλπ, και οι άλλοι είναι νεαρότεροι, γιατί ο ένας ίσως υποτιμά τις ιδέες του άλλου, ή γιατί τα νεώτερα μέλη – παιδιά , ανίψια κλπ, θέλουν να φέρουν νεωτερισμούς στην επιχείρηση που δεν δέχονται οι παλαιότεροι, ή γιατί κάποιο μέλος πιστεύει ότι «ρίχνεται» οικονομικά από τα υπόλοιπα που είναι στο ταμείο και στην διοίκηση κ.ο.κ.
Οι παρεξηγήσεις, όταν δεν λύνονται μεγεθύνονται, λόγω και των στενών σχέσεων των μελών, γίνονται διενέξεις, έριδες και οδηγούνται σε αστυνομικά τμήματα, επιθεωρήσεις εργασίας. Έτσι